EY Zalim Yar! Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ey zalim yar!
En içten gülmelerimi bıraktın kursağımda
Bırakmadın kavrulayım kendi yağımda
Güle sevdalı bülbüller var iken,
Baykuşlara yuva yaptırdın gönül bağımda.

Ey zalim yar!
En aydınlık yollarımı soktun karanlık çıkmazlara
Muhtaç ettin insanlığını yitirmiş soysuzlara
Sadece sana meftun bu gönlümü
El avuç açtırıp gönderdin aşkı sevdayı bilmeyenlerin kapılarına

Ey zalim yar!
Bu üç günlük fani dünyada bıraktın beni analı babalı yetim
Tam mutlu olacak iken soldurdun benzim betim
Beni sana götüren yollarda bir yolcu idim
Ama kaçırdın aşk ve şevkimi azaldı birden gücüm kuvvetim,

Ey zalim yar!
Varlıklar içinde yaşattın bana en manidar yoklukları
Naz ve cilvelerinle çektirttin bana unutmayacağım zorlukları
Gönlün en çorak tarlalarında,
İşin kolayına kaçmadan yaptırdın karın tokluğuna ırgatlıkları

Ey zalim yar!
Bahar ve yazlarımı döndürdün en zemherilerin yaşandığı kışa
Sen sen oldun bakmadın gözlerimden akan masum yaşa
Aşkın yollarında tam menzil murat alacakken,
Döndürdün beni tekrar en başa.

Ey zalim yar!
Yırtın gönül yapraklarımı kırdın arzuhalimi yazdığım kesik uçlu kalemimi
Bırakmadın anlatayım çektiğim tasa ve elemimi
Aşk ve şevkle sevda meclislerinde seni öve öve anlatırken
Sen ise yazın ağustosunda engelledin bana doğru esen meltemi

Ey zalim yar!
Binmişsin henüz nallanmış rahvan atına düşmüşsün ardıma
Vicdansızca yüklemişsin taşıyamayacağım en ağır aşkın barlarını sırtıma
Beni tanıyan tanımayan herkes duysun vasiyetimi
Öldüğüm duyulduğunda sevmeyi bilmeyen sen gibiler gelmesin yasıma

Ey zalim yar!
Kaçırdın soframın bereketini bırakmadın taamlarımda lezzet
Gerçek sevdalıların gönüllerinde otağın kurar kitapların yazdığı şeref ve izzet
Ne kaybederdin sanki
Sana olan aşk ve sevdama karşı gösterseydin sende biraz muhabbet

28/Eylül/2015