Ey Yaşam Şiiri - Sevinç Karabak

Ey yaşam sana geldim.
Ekmeğini yedim, suyunu içtim,
Bir fincan kahve pişirdin,
Acı da olsa bitirdim.
Dalından bir meyve çaldım,
Çok kızdın, kaşlarını çattın.
Ne vardı kızacak?
Bana bütün meyveleri yasak ettin.

Ey yaşam sana geldim.
Yün döşeği sen aldın,
Tahtayı bana verdin.
Yorgan diye üstüme çuval serdin.
Üşüdüm, ne yalan söyleyeyim
Kışların soğuktu, ayazın keskin!
Sustum, bir şey diyemedim.
Nefesimle ısıttım üşüyen bedenimi.

Ey yaşam sana geldim.
Hoş geldin bile demedin
Heybetinle başını çevirdin.
Korktum, iliklerime kadar!
Anam gibi sarmadın,
Şefkatinden yoksun bıraktın.
Ağladım sessizce,
Gözyaşlarımı silmedin.
Hasta yatağımda bana,
Bir tas çorba vermedin.
Yine sustum, sadece çaresizliğime.

Ey yaşam sana geldim.
Yıllarca kahrını çektim.
Bir kez bir kez sağol demedin.
Her misafirine hizmet ettim.
Köle miydim? Bilemedim.
Doya doya saramadım sevgiyi.
Kollarıma aldığım her şeyi,
Her şeyi çektin, kopardın benden.
Acımı bile çektirmedin yaşam.

Ey yaşam artık gidiyorum.
Misafirliğim buraya kadar.
Ne o seviniyor musun yoksa?
Beni anlamadın ya
Mutluluğa uzattığım ellerimi,
Kanı ısınmayan parmaklarımı,
Tek tek kırdın ya YAŞAM!
Çorak topraklarda yeşerttiğim,
Dokunmaya kıyamadığım hayallerimi,
Hele beni benden aldın ya yaşam!
Ben ona yanarım.