Ey Yarabbi Şiiri - Sezayi Tuğla

MENFAATİN HAYIRLISI Hepimiz menfaat peşindeyiz. İnsan yaşıyorsa, mutlaka menfaatini de düşünmek mecburiyetindedir. Bu duygu, insanın doğasında vardır. Hiç kimsenin kudreti bunu yok etmeye muktedir değildir. Hangimiz cenneti istemeyiz? Cennet ve cehenneme inandığı halde “Ben cenneti istemiyorum” diyebilen bir babayiğit var mı? Tasavvuf âleminde derviş Yunus: “Cennet, cennet dedikleri, Birkaç konak, birkaç huri, İsteyene ver onları, Bana seni gerek, seni.” Derken Yüce Mevla’nın cennette, cennet ehli kullarına yüzünü göstereceğini de çok iyi biliyordu. Ben burada, kör nefsin istediği menfaatten bahsetmiyorum. İnsanın her iki dünyasını da mamur edecek menfaati savunuyorum. Aksini düşünmek, Allah’ın ikramını geri çevirmek olur. Eleştireceğim menfaat ise, egoistçe şeytanî nefsin peşine düştüğü menfaattir. “En iyi BENim, en üstün BENim, en güzel ve iyi şeylere BEN layığım, vs. vs. gibi arzu ve istekler insanı cismen olmasa da, ruhen en alçak derekeye düşürür. Nefsî menfaatini düşünen kimseden korkulur ve her türlü kötülük beklenir. Menfaati için yapmayacağı rezalet, girmeyeceği çirkef kuyusu yoktur. Dünyaya, amuda kalkmış vaziyette baktığından, alçaldıkça, kendisinin yükseldiğini zanneder. Cenap Şahabettin ne güzel tarif etmiş menfaati; “Menfaat, sandalyeye benzer. Başının üstüne korsan seni alçaltır, ayağının altına korsan, seni yükseltir.” Bu vecizeden de anlaşılıyor ki menfaatten kurtuluş yok. Menfaat mutlaka var. Yükselmek için, bizler onu ayaklarımızın altına alarak, basamak olarak kullanmalıyız. Menfaati, toplumun en küçük yapı taşı olan ailemizden başlayarak toplumsallaştırmalıyız. Sırasıyla ailemizin menfaati, ülkemizin menfaati ve neticede tüm insanların menfaati hepimiz için hayırlara vesile olacaktır. Cenab’ı Allah âlemleri insanlara hizmet için yarattığına göre, bu nimetlerden asıl sahibinin isteği doğrultusunda yararlanmalıyız.