Ey Yar! Şiiri - Gözde Köksal

Özlemin kuyusuna düştüm uzağında
Yavaş yavaş boğulmaktayım.
Ey yar hasret kokulu odalarda kaldım.
Karayı pembe pembeyi kara sandım.

Ey yar! Ben sana hasret yandım.
Yandım yandım da sevmeyi hala öğrenemedim.
Yokluğundayım yine ağır yükler bindi yüreğime.
Çaresizlik parmak uçlarımdan başlayıp,
Süzülmek de bütün hücrelerime.
En cilveli haliyle oynamakta,
tenimin üzerinde beliren damarlarla.
Vurulur içten içe yalnızlığım gecenin tam üçünde.
Ne ben kalırım ne bu hayal,
sen kalırsın çırılçıplak.
O an süzülür yanaklarımdan sevda kırpıntıları,
Ne iplikler ne kumaşlar yeter yamayıp birleştirmeye
Ne de bileklerimdeki derman…
Seni yazmakla tükenmemişken bu kalem,
Bu satırlar şikayet etmemişken senden,
Ve sensiz geceler hala bitip tükenmezken,
Söyle;
Ben nasıl vazgeçerim senden?