Ey Yar! Şiiri - Mustafa Cilasun

Şimdi kanatlarını çırparak, geldi!
Heyecanlıydı, göğsü oynuyordu,
Sabit durmuyordu, bakınıyordu,
O kadar masumdu ki, müjdeliyordu.

Konduğu yer, kerpiçten yapılmıştı,
Donduran beton değildi, karışıktı,
Yumuşaktı, yalındı, Anadolu’ydu,
Sinesin de, kimleri ağırlamıştı.

Olduğu gibiydi, vakardı, hoştu,
Er meydanın da, palazlanan koçtu,
Zalime hasım, mazluma kalkandı,
Sevdalara, el sallayan bir yanıktı,

Kızarır, utanırdı, başını öne eğerdi,
Sevdiğini görünce, heyecanlanırdı,
Yutkunurdu, kavala efkârını açardı.
Onu, feryadını, ahu figanını anlarlardı.

Ne yapsam, neylesem, kime gitsem,
Hicranım filizlendi, nereye eksem,
Kanadım yok ki, dallara konamam,
Mekânları koklayıp. yarimi soramam.