Ey yâr! Şiiri - Gülten Nazlı

Ben gönlümün, ayak bağını senin kapına astım da geldim,
Mutlu bir yusufçuk gibi,sana özgürlüğüne koşarcasına geldim yâr...
Ben gönlümün, gözyaşlarını, senin yollarına döktüm de geldim,
İşte öyle sevdim seni ben , öyle yandım, tutuşmuştum ben sana ey yâr...
Ben gönlümün ateşini,senin yüreğinden aldım da geldim,
Vurgunum, yorgunum, kırgınım,senin yoluna ölürüm ben ey yâr...
Vurgunum, bitkinim , tekim ,senin yoluna ölürüm ben ey yâr...
Hastayım döşeklerde yatıyorum,
Senin uğruna,senin için ölürüm ben ey yâr...
Yazacak pek bir şeyim yok aslında...
Çünkü hiç kimseye bahsetmedim seni, olanları,
İçimde kalanları...
Bırak böyle kalsın, ey yâr!
Sonunda o gün gelir, biter hasret,
Ve tabi kavuşuruz yalanları...
Anlamıyorum insanları her birinde ayrı maske,
Aslında aynı derde içiyoruz da bahseden yok, doldum iyice!
Ben nasıl anlatayım seninle geçen anıları,
Kimseyle konuşmadan bitermiydi bu dert sence....
Ey yâr!bu böyle olmayacaktı,
Gözüm, içim birikmiş iken bahsetmemek,
Bu bildiğin zulüm,oysaki ne güzel sona ermişti bizim bu pembe dizi...
Unutmuştuk olan anıları, neden çıkıp geldin şimdi?...
Vazgeç ey yâr!, unut artık olanları,
Her gün aynı derde içiyorsun da , burada gülen var mı?...
Herkesin solunda bir yarası,
Önünde rakı ve sigarası,
Bı sen mi aşık oldun ah bahtımın karası....