Ey Yar Şiiri - Nilüfer Albayrak

Biliyorum bu sevda
Beni de senide etti yerimizden.
Ne dağlar konuşur oldu,
Ne de deniz dalgasını eksik etti.
Baharımız her mevsimdi
Kışa hiç denk gelmedik.
Bizli yanlarımız,
Bizi en çok yıkanlarımız,
Aşk ve hasret karıştı.
Bu kördüğüm sevdada,
Biz yok olacaktık.
Ya da bitecektik yerimizde.
Şimdilerde başka yerdeyim.
Ne Arz-ı Âlemde,
Ne de çorak topraklarında.
“Özüm” derim susarsın.
“Vahım çokça” derim ağlarsın.
Ben ki dünya âlemini,
Yaşamadım senin dışında.
Sen çok geldin bana…
Günahım çoğaldı.
Sevdam, göz pınarlarımda…
Şimdi başka âlemin insanıyım.
İçinde senin aşkın olmadan,
Yangının olmadan,
Bir kutup gibi uzaklaştım senden.
Âlemin en ücra köşesinde,
Dileklerimin arasında kayboldun.
Avuçlarım semalarda,
Seni dilemekten utandı.
Ki ben aşkı sevdaya seçen.
Ki ben sende kaybolan.
Ki sende hayat bulan.
Ki şimdi seni Araf ta bırakan.
Ve meczup hallerime kırılma…
Ey yar!
Seni verene sarıldım diye,
Düşman belleme beni.
Ki seni en güzele emanet ettim.
Tövbem var bundan sonra,
Bu yürekle sana veda etti.
Ey yar!
Seni sevmek,
Cennetle, cehennem arası bir yoldu,
Bundan sonra yolum,
Mum gibi yanıp
Mum gibi erimektir.
Bundan sonra yolum
Mum gibi yanıp
Mum gibi erimektir.