Ey Yar Şiiri - Ali Urgan

Kimbilir derdine kimseler yanmaz
Hayat kısa yol dar, uzaklarda yâr.
Vefasızdır sevda, yâr bile anmaz.
Vuslat bende diyar, hasret bir duvar.

Gün olur sevmeyi sende görürsün.
Dağılır saçların sendeki bende.
İçimde dinmeyen bende ölürsün,
Sar yaralarını bendeki sende.

Dünya bir çilegah yoksa elek mi?
Kader mi diyelim buna felek mi?
Ümidi besleyen yüce dilek mi?
Tutta kurtar beni, ne olur ey yâr.

Aşkın kavgasında öne ittiler.
Kanayan yaramı tımar ettiler.
Sevdikçe yürekten vurup gittiler.
Çekte çıkar beni, ne olur ey yâr.

Kırma ümidimi bırak geleyim.
Kavuşmakta neymiş bende bileyim.
Yeller alsın beni, ister öleyim.
Vurda kurtar beni, ne olur ey yâr.

Şu bahtım ebedi bilmem kara mı?
Kader dostlarımla bozdu aramı.
Saran olmadı şu garip yaramı,
Sarda kurtar beni, ne olur ey yâr.

İnsan yanar mı hiç ateşli kordan?
Vazgeçmedi ruhum asla o yârdan.
Maziyi anarak geçte bu yoldan...
Durda kurtar beni, ne olur ey yâr.

Ali'yi olurda küser belleme.
Kara gözler için düştüm eleme.
Vuslatın aşkına her bir âleme...
Sorda kurtar beni, ne olur ey yâr.

Bir ısdırap hali o bakışların.
Rüzgarda savrulan bayrak saçların.
Hilale bürünmüş yaprak kaşların.
Zaman bitti yol dar, ölüm var ey yâr.