Ey Vicdan Nerdesin? Şiiri - Hasan Karahisar

İşte karşımızda sarsıla sarsıla ağlayan,
Titrek sesiyle bir şeyler söylemek isteyen,
Fakat ağzını tam açacağı sırada...
Boğazında bir şeyler düğümlenen bir adam.

Karşısında küçük izcileri görünce
İçinde fırtınalar kopan bu adam…
İsimler döküldü dudaklarından;
Ayşe, Elif, Buket, Esra, Fatma…

Yüreğinin, vicdanının derinliklerine
Üzerine ne bulduysa kapatarak
Dünyasından uzaklaştırıp hapsettiği
Yavrucuğu, çıkıvermişti ortaya,

Üzerine bastırdığı her şeyi fırlatarak, savurarak.
Öpülesi elleri titriyor, bedeni titriyor,
Dudakları titriyor..gözlerinden yaşlar boşalıyor,
Hıçkırıklar, hıçkırıklar, hıçkırıklar ….

‘Ey vicdan neredesin! ’ der gibi
Yankılanıyordu odanın her yanına.
Titreyen eller öpülüyor miniklerce;
Ayşe’si, Elif’i, Buket’i, Esra’sı, Fatma’sı yerine.

Sarılıp bağrına basamıyor minikleri,
Hayalinde “O geldi” diyerek avunuyor.
“Yetiş ey vicdan neredesin? ” diyesi geliyor insanın.
Ey vicdan neredesin?

Gözden ırak olan katlanır belki ama;
Gönülden ırak olmayan katlanamaz böylesine…
Suskunluğunu anlarım bir yüreğin,
Cevabı: “Buradayım! ” demekten utanmaksa! ...

Ankara, 13.03.2006