Ey Vicdan Şiiri - Ahmet Tığlı

Ey vicdan! ..
Ey en büyük mahkeme;
Şakaklarımda dinmeyen sızım
Karartılan aydınlığım,
Uykusuzluğum...
Yüreğimde biteviye çalkalanan denizim
Dizüstü çöktürülen hâkimim
Bir sen kaldın,bir de "O" varlık'ı mutlak.
Ey açlar,ey yoksullar ordusu
Sen sustukça kanıyor yaram
Senin gözlerinde sönmüş yıldızlar
Benim yüreğimde kerbela susuzluğu.
Ey vicdan! ..
Ey en büyük mahkeme; ;
Sen sustukça susturuluyor hakkın sesi
Ve heryerde kesiliyor halkın nefesi
Parmaklar kalktıkça sen oylanıyorsun
Ezildikçe eziliyor ayaklar altında
Kuru bir yaprak gibi savrulan haklar.
Aldanma! ..Bir kirli cüzdana kanma
Damarlarında ki o kutsal ırmak
Çağlasın birkez,
Yıksın zulmün saltanatını
Sussun homurtuları yanardağların
Küllensin kıvılcımları.
Ey vicdan! ..
Ey en büyük mahkeme;
Sen susmadıkça vicdansın,
Sustukça kara vicdan
Ve duymayan yüreklerin sağırlığı
Ruhlara oturmuş kurşun ağırlığısın...

Ahmet TIĞLI 25.01.2015 (Sevgi Merdivenleri)