* Ey VATAN Şiiri - Necmi Ünsal

Yine yadıma sen düştün, ey sılam, ey asil vatan!
Sen cennetler misalisin, gurbet düşlerinde yatan.
Sensin keder sisini hep muhabbetinle dağıtan.
Sensin güzel hatıranla neşelere neşe katan.

Süzgün ovalarla, mağrur dağlarla hiç emsalin yok.
Vakur gâziler, altında yatan pak şehitlerin çok.
Gezse de sezdirmez köylüm kentlim bazen aç, bazen tok.
Kalpler sevginle huzurlu, bunda da hilaf zaten yok.

Ey Vatan! Düşman seni hep işgale kurban seçse de.
Vazgeçmeyiz senden asla, binlerce bin yıl geçse de!
Züldür zevalin yüzlere, ihanet hançer çekse de.
Sevdalıların aşk yüklü, derdi sineye çekse de.

Bir bütünsün bayrağınla, ay-yıldızınla ey vatan!
Şehidime en mukaddes rütbedir o aldaki kan.
Şahlanır milletim, kükrer; olur hepsi birer volkan.
Senin için şahadete, hazır ölmeye her bir can!

Coştu ezanlar bayrağın altında, hep saçtın ilim.
Zirvede duygular, dile geldi desenlerde kilim.
Paylaşır halkın ekmeği, kalsa bile az bir dilim.
Kıymetini anlatmaktan aciz hakkıyla bu dilim.

Ey Vatan! Uzaktaki can dostum, yarim, yakınımsın.
Hasretle damarlarımda hep coşkun akan kanımsın.
Senden başka hiç olmayan her şeyimsin ve canımsın.
Kader çizgim, alın yazım ve sonsuza dek anımsın.

Şubat 2003 Danimarka-Køge
8+8