Ey Vatan.... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Öyle çok ki toprağımda kırmızı,
Gökyüzünden mavi çalar gözlerim…
Yüreğimde çare bilmez bir sızı,
İlle vatan! diye çağlar, sözlerim…

Senin kadar özgür müyüm ben?
Dağ eteklerinde, bir garip çobanın yüzüne değen…Deli bir rüzgar kadar...Ve Uçsuz bucaksız başak tarlalarına düşen yağmur damlası…

Şimdi haykırsam…Hükmü olur mu isyanımın…? Tutanaksız, takipsiz bir söz ki, firari…Kim bilir kaçıncı belanın sürgünü…Dokunur mu uçsuz bucaksız kıyılarında ki kumlara…Say ki, Denizden kopuveren yönsüz bir dalga misali…

Seni başka tanıdım ben…

Köylü bir kadının çatlayan ellerinde eşelendiğin kadar, ekmek oldun, aş oldun bana…Çeliğe su verirdik, namusluyduk, çalışkandık, yiğittik…Alnımda biriktiğin ter kadar, iş oldun bana…Ve sokaklarında dolaşırdık bazen…Alnı açık, yüreği pak kadınların vardı…Yanakları al al olurdu konuşurken…Allah’ın Emri dedik…Peygamberin Kavli…Yüreğimizde bir aşk ki, can havli…Gün geldi iki gözüm, cancağızım, eş oldun bana…

Seni başka tanıdım ben…

Toprak hep yağmurla beslenir zannetikleri zaman…Kaç bahar leylim yollara düştük…Dağlarda dolaştık…Kanımız aktı, kaçımız tekrar görüştü bir daha, kaçımız en can yoldaşına son defa baktı…Süleyman, Ahmet, Yusuf ve Osman...Toprağa gömerken gülüşlerini, düşlerini gökyüzünde bıraktı…Kardeşimin yüzünde ki ihanet kadar, gözlerimden sızan, yaş oldun bana…
Güzeldin…Güzelliğin aklını başından aldı soysuzun…Ecnebi bakışların hayallerini süsledi taşın toprağın, suyun…Hain dedirttiler kapı komşuma…Oysa kimse dil uzatamazdı, yanılmasaydım eğer…Ne elleri çamura bulanmış Kürt çocuğuma, Ne Çerkez kızıma delişmen bakışlı, ne de Lazıma...
Yetmiş iki milletin gönül verdiği baş oldun bana…

Ey vatan…

Bilirim senden başka bir dağ zirvesi yok bulutlara el verdiğim…Başka bir yol yok, kimi zaman gezgin, kimi zaman kendi yurdunda sürgün sevdaların öyküsünü taşıdığım…Bir İstanbul daha yok nice sevdalıların, kuytusunda yıldızlara baktığı…Bir Ardahan daha yok, bir Erzurum bir Kars…Sinesinde, Ermeni’ den kalan koca bir katliamın sancısı…Yürekleri bu gün bile yaktığı…
Bir İzmir daha yok vahşet günlerinin iz bıraktığı…Ve bir Diyarbakır…Bir Şırnak…Bir Hakkari…Onca evladının boş yere yürekler kanattığı…

Ve şimdi seni başka anlatıyorlar bana…

Kürdüme bir başka, Alevime bir başka…Başka anlatıyorlar bildiğim tarihimi çocuklarıma…Anlattıkça sıkıyor bileğimde kelepçenin demiri…Aşım azalıyor, işim bozuluyor ve üzülüyor eşim…Her gün hep aynı sözle kırılıyor yüreğim aynalarda…”Böyle değil di benim geçmişim…”

İmralı’da yatan soysuzun kaypak sözcüsü…Çanakkale’de unuttuğun deden…Söyle bileyim…O kimin gözcüsü? İmanını satan misyon kölesi…
Bir de sen konuş…”Sütçü İmam” değil mi adı, yurdunda anlatılan o kahramanlık abidesi…Ne oluyor size? Nereye gidiyorsunuz?

Dilenci mi oldunuz? Bu muydu Hürriyet dediğiniz…”İnsan Hakkı” arayan beyhudeler…Hani Onurunuz…? Yazık size..Yazık Prangalı Demokrasinize..
Hakkınıza, Hukukunuza, Kültürünüze…Anıtkabirde “rahat uyu” dediğiniz biri var…Ne çabuk unuttunuz…

Ey vatan…

Senin kadar özgürüm ben…Aktığın ırmak, düştüğün yağmur, açtığın çiçek kadar…Senin kadar özgür çocukluğum, gençliğim…Aldığım can, verdiğim şehit, kaldığım ben kadar…Seni başka tanıyorum ben…Başka seviyorum güzelliğini…Kelam kurşun, vurunca tenini…Sana başka kanıyorum…Ama senin kadar özgürüm ben…Kimi zaman mahpushane voltalarında yankılanır hürriyetim…Kimi zaman alnımda açan gülde…Kavgaya girdiğimde, belaya düştüğümde ve hani bazen, yaşamaktan sıkılıp, ölümle görüştüğümde…Senin aşkındır uğruna can verdiğim…

Onlara inansaydım…Vatansız kalırdım…

Ben, Özgürlüğe inandım…

“Demokrasi” ye değil…