Ey Ulu Ağaç Şiiri - Nebi Ünler

Bindim rüya kuşuma, gölgene bırakıldım
Kafdağı erimine, beden den çıkarıldım
Ey ağaç sencileyin, kökümle yıkanıldım
............ Tanrı değilsin… Demem; medet ey ulu ağaç
............ Biraz terimi döktüm, gözet ey ulu ağaç!
.....
Keşkeler ilmek ilmek, içim de kafeslendim
Kopuz çiçeği görüp, menzile heveslendim
Sorsan dağı yolunda, gölgende nefeslendim
............ Tanrı değilsin… Demem; medet ey ulu ağaç
............ Eğri derdimi döktüm, gözet ey ulu ağaç!
.....
“Ay, yıldızlar!..” Deme hiç, dilime, dilsiz onlar
Samanyolu içinde beni bir “il’siz..” anlar
Yolumun üzerinde var mı kibirsiz canlar
............ Tanrı değilsin… Demem; medet ey ulu ağaç
............ Biraz kahrımı döktüm, gözet ey ulu ağaç!
.....
Aşiyansız, 27.07.20 – 14.17 Y.Y.