Ey Şiir-senden Özür Diliyorum!

ŞAİR, KENDİ ASILACAĞI İPİ YANINDA TAŞIYAN ADAMDIR! ..

Aldığımız her solukta içimize çektiğimiz bu hayat, eksilmekti..!
yavaş yavaş eskitmekti kendimizi, her gün biraz daha...
her gün biraz...

bir kez üşümüştü elleri çocukluğumun,
bir yanı hep eksik ve hiç büyümemiş!

duvarları buz tutmuş, ahşap evlerde,
okuduğum kitaplarda üşüyen parmak izlerim
ve Ahmet ARİF’in hasretinden-içimde eskiyen prangaları tanıktı!

hep tek başıma-bir doğum günü pastasının üzerinde,
üflediğim mumlar tanıktı ve sanıktı- paslı yalnızlığım..!
’tez büyü beni bu acılardan kurtar’
diyen anamın kısık, yorgun ve o ümitsiz sesi tanıktı!

bunların ne önemi vardı/
yıllar geçerdi ve herşey geçmek içindi zaten...
Hepsi geride kalır-dı
ve ben ’her sabah şiirlerle yeniden doğardım’
ölür ve doğardım
ama kalırsa şiir kalır,
kalırsa bir dize kalırdı...

ey şiir/karşında eğiliyorum
çünkü, sen ’dualarımın bismillahısın...’
beni koruyup, kollayansın...

belki iyileşmeyi unutmuştu yaralarım/
ama unutmadın beni...
ben unutsamda seni! ..
çünkü, içimin sokaklarında-
çığlıklarımın yankısı ve ruhumu emzirdiğim sendin...

şiir yalnızlıktır! ...

Herkes kendi yalnızlığından bakardı kendi kalabalığına...
hep baktım yalnızlığımdan öteki yalnızlıklara! ..

bir şiir-bir çok yaradır her zaman...

İnsanların hayatlarında,
kalplerinde, acılarında bir karşılığın olduğu için
hep sevdim seni...
beni anlamlandırdığın, anlaşılır kıldığın,
yanıtım olduğun için.

ve Hayata fırlattığım ünlemlerim,
öfkelerimi alıp kabullendiğin için...

yaşamın anlamını ’sana özne olmakta arayıp’
ama olamadığım için...
kalleş gecelerde kaçıp sana sığındığım
buna rağmen,
sana hep iki yüzlü bir umutla sarıldığım için,
senden özür dilerim!

ve bana dost, sevgili,
ana-baba ve yoldaş olduğun için...
seni hep yanlış anlayıp, hep yarım bırakıp,
münzevi hayatımla incitip, üzdüğüm için
ey şiir-sana şair olamadığım için senden özür diliyorum!

(Birdal ERDOĞMUŞ/2007/MUĞLA)