Ey Şiir! Şiiri - Vahdet Dunca

Ey şiir,
Sökül bana aşkın ifadesini
Söz, daha yormayacağım seni
Tüm anlamlar sende saklı biliyorum
Ve görüyorum ucundan,
Az da olsa…
Yok deme bana
Yahut insanlar gibi
Onlar gibi bahaneler sıralama ardı ardına
Görmezden gelme beni bütün aşklarım gibi
Sadece anlat,
Sadece anlat nedir yahu bu aşk
Dedim ya
İfade et bir şekilde
Çünkü sen en güzelisin anlatım biçimlerinin
Heyecana bağlısın bir kere
Bir dökümlük içi varsa herkesin
Sen hepsini kapsayansın.
Ey şiir,
Yoksa sen de mi oyaladın
Beni bunca sene.
Yoksa senin de amacın
Sadece ilgi görmek,
El üstünde tutulmak mıydı?
Sen de bencil miydin?
Senin de mi kibrin yüksekti karakterinden?
Bir kelebek gibi çırpınırken yüreğim
Ecel tecellisinin avucunda
Ve ezelden tekerrürü borç bilerek
Dudaklarında
Söylemedi mi sana hiç?
Kelime anlamıyla
Ya da terim fark etmez
Sormadı mı kimse daha önce?
“Nedir ki bu aşk? ”
Ey şiir!
Mikrofon sende
Haydi! Yıllarca biz seni yazdık
Yaz aşkı alnıma görünmesin
Yaz, bir okumalık olsun
Yaz ki
Silinmesin.
Yüreğimde, kaderimde.
Bir kelime olacaksa eğer
Ey şiir!
Adı “aşk” olsun…