Ey Seygili Yar Şiiri - Mehmet Raşit Er

Ey Sevgili Yar

Kırılır ellerimin cesareti sen gidince.
Kendini darağaçlarına asar yüreğim sensizliğinde.
Her sabah güneşe selam veren gözlerimin rengi solar.
Yıldızlara umut vermez artık düşlediklerim ey sevgili yar.

Bir zindan gibi olur evim, uğradığım mekânlar.
Açmaz olur menekşelerim, dinlediğim ezgiler sitemkâr.
Trene binerim şaşırır beni görünce duraklar.
Bir türkü mırıldanırım içimden sürekli adı Bahtiyar.

Yasak konulmuş içtiğim sigaraya kapalı mekânlarda.
Hani bende istemem dumanı benden başkasına vermesin zarar.
Ama senin gidişin bir tek bana değil, ey sevgili yar.
Baktığım dokunduğum yaşadığım her yere ve de her şeye zarar.

Sokak kedilerine döndürüp gittin beni gittiğin yer muamma.
Issızlığın orta yerindeyim, alacakaranlık sis, rüyalarım karabasan.
Son bir ümit ile ceplerimi yoklarken belki dönersin diye.
Çakmağımın tüpü bitmiş geçen birinden ateş istemek lazım ey sevgili yar.

Sensiz geçen gecelerim sabah olmuyor.
Sabah olsa da sevdiğim benim için güneş doğmuyor.
Nerdesin sen diye sormam artık öğrendim.
Sen benim yüreğimdesin, yüreğimi kendine etmişsin rehin.

Şiir: Mehmet Raşit ER