Ey Sevgili İstanbul Şiiri - Cemile Düzgün

Çocuk kalbime mühürlendiğinden beri
Her gün daha derinlere işliyor tadın
Alıp başını sık sık sana geliyor hayallerim
Huzur renginden boyalı gökleri
Yüreğime serpiştiriyor adın
Sevda okulum
İstanbul’um …

Yine girdin rüyalarıma ey sevgili
Her gece başka çıkarıyorsun baştan beni
Has kumaştan ışıltıların, yaldız yaldız
Yüzü gün, gecesi ay, bakışları yıldızım...
Çırpındırıyorsun deli deli bir avuç yüreğimi
Biliyorum, yine aldanıyorum Aykızım
Bedesten ipeği dokulum
İstanbul’um

Sefa sandallarında meltemlerin şenliği
Yakamozlu türküler söylemekte şuh sesiyle bir güzel…
Kim bilir mahreminde raks etmekte kaç ezel?
Kıskanıyorum, anla beni…!
Çıksın…!
Hasret pervazlarından bundan böyle O baksın,
Seni bana bıraksın…!

Çamlıcayım:
Omuzlarına düşüyor sevda zümrütü başım
Solmayan mevsimler işliyorum yine eteklerine
Erguvani huzmeler damlar Pier Loti’den;
Çam kokularına karışıyorum Emirgan’da
Tenime tutku değen buseler Kanlıca’da
Sarıyer’de, Beykoz’da, Tarabya’da…
Dalıp dalıp süzülmektesin en özgür kanatlarda,
Turkuvaz semaları sana çizdim ki engin
Ey sevgili İstanbul, yok dengin…!

İnci inci müjdeler dizili sayfaların
Beklenen fetihlerde, iffetli tayfaların
Ne gözler kamaştırmış devasa ışıkların
Bilinmez girdapların iştahları kabarmış
Çan sesleri dövünmüş hisar duvarlarında
Hırçın, yılgın …

Olmadığın bir âlem kimlere gelmez ki dar?
Seni özlemek neymiş onu şu gönlüme sor
Üsküdar’da yağmurun, bilir yedi tepe kar
Hasretin har, tutkun kor,
Üşüyorum ey sevgili
Beni de bağrına sar…

Bilmem nasıl başlayan, bitmeyecek şiirsin
Uzansam ışığını tutuverir gibiyim
Bentleri aşan arzum, kirden arınmış yolum
Ezgiler çağıldaşan nehirsin İstanbul’um…

Yedi düvel arasın sen gibisini il il
Sinan’ın çeşmeleri olsun kırk kollu sebil
Gönlümün yangınını söndürmek kolay değil
Özlem kokulum
İstanbul’um …
Cemile DÜZGÜN-ORDU