Ey sen Şiiri - Ercan Kuzu

İlkin
soğuk algını
bir sonbahar oldum
aşk bir
ilk okul sabahı kadar
ürkek
alabildiğine temiz
bir ilk
defter sayfası misali
beyazdı...

Ellerin ve yüzün...

...

Ey sen...

Bir sen
neden
bir bilsem...

Sonrası tufan...

Gelen gitmedi
hiç
kalkmadı yer gösterdiğim
bir daha...

Bir de bin de bir...

Talan değil bu
gönüllü sürgünlük
kendi gönlüme
her yeni sürgün
her baharda...

Tekrarladıkça kendimi
tükenmedi yeni sözler
neden
her tekrar
yeni bir sürgün...

...

Ey sen

Kiminle ne paylaşsam
sensizlik...
Sessizlik
kime ne desem
neden
duyulmaz hüzün...

...

Ey sen

Ufuk kadar kaçak
ebemkuşağınca çoğul
kelimeler uçuştukça
asi kuşlar misali
zihnimde
al işte uzadı şiir...

Daha mı güzel...

Büyüdük sözler
şakayla karışık
çocuk yüzümü örtme derdinde
ivedi bir yaz sıcağını
serperek yüzüme...

Daha mı iyi...

...

Ey sen

Söyle
hangi dilde
sitem etmeli peki şimdi
kime...

Bende kalıyor
en tumturaklı sözler
kime
hangi şehirde
sitem etsem...

Gözü kör olmasın
bitirilmiş tüm
dîl kurslarının…

...

Ey sen

Söz oyunu yapmadan
söz
dinleyeceğim bu kez
sözünü
can kulağıyla
söyle...

Gönlün ayranla ilgisi
var mıdır...
Ayran içmekle büyümenin...
Ayrılığın mesafelerle...
Aradaki dağ ve denizlerin
sayısı ile yaşın...

Gözyaşıyla
yere düşen
çiğ damlasının
gülümser bir gül yaprağından
hatırası kalmış bir ilkokul bahçesinde...

...

Ey sen

Ben yoruldum...

Dinliyorum...

Söylersen...

(20 haziran 2005 - Rotterdam
6 temmuz 2007 - Schiedam)