Ey şairim... Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Ey eli kalem tutan, aşkları yazan
beynini temiz kağıda akıtan dost.
Sen ki;
Sevdaların en güzelini bilirsin
cenneti cehennemi harfte gösterir
istersen koca dağları delersin.

Ey kalemi hıçkırtarak ağlatan
parsel parsel hecelere dağıtan dost.
Sen ki;
Ferhat'ın Şirin'e, Aslı'nın Kerem'e
aşklarını, yanışını destan eder,
o yaman sevdaları tarif edersin.
Dağlardaki eşkiya destanlarından
atılan fişeklerin hikayesini,
yaylalardan gelen serin esintiyi
kulaklarımıza derinden indirir,
köydeki genç kızların kınalarını
beyaz kağıtlara törenle yakarsın...

Ey halkın sesini halka duyuran dost.
Acıların dili, isyanın kandili
gözü yaşlı anaların mendili.
Sen ki;
Tabancadan gelecek nankör mermiye
kalkan olursun bu yiğit kaleminle.
Harflerden yarattığın çiçeklerinle
bir küfür olursun işkencecilere...

Sen bir ırmaksın durmadan coşup akan
beyinden beyine, insandan insana
ders verirsin emekçi şiirlerinle.

Ey yüreği aşkıyla yanan ozanım
bülbüllerin o güllere küsüşünü
gurbetlerin sılalara dönüşünü
seninle yol alır, seninle yaşarım.
İnsanların doğrulardan çark edişine
yaşanacak, yaşanmış ihanetlere
ve de cinayetlere, satılmışlığa
seninle birlikte, seninle şaşarım...

Sen ki;
İsa'dan bu güne, yarına yol almış
Pir Sultan'dan, Hacı Bektaş'tan el almış
Mustafa Kemal'in savaşına katmış
Yurdunu seven, yurtsever bir kalemsin.
Gerektiğinde, doğruların uğruna
gün olup sen de zındana gireceksin.
Yılmayacaksın, işkence göreceksin...

Ey duygu denizinde yüzen şairim,
Coşan her dalga indikçe gözlerine
satır satır dökülür dizelerine.
Kimi zaman, gözleri yaşlı bir anne
kiminde tarlada çapalı bir gelin.
Kimi zaman apalak, ya da aç bir bebe...
Biz mücadele verirken bu düzende
çeşit çeşit ruhlar girer kalemine
Acılı tatlı bu şiir aleminde...