Ey Şahrud Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

ey şahrud
ey hayat veren ırmak
suyunu keseli,
içimden çürüyorum...
ve bu kentin kirli suretine
bir yara gibi büyüyorum...
çıplak bir çınarım sonbaharda
gül gibi kanayan,
gökyüzüne tutunamayan...
rüzgar etimi oyuyor,
güneş benzimi...
tam da kapılarına varmışken
bir tel kirpiğin düştü ben de kalan
bir de bir tutam saçın
cebimde dert olan...
sensiz denizin rengi yoksulluk
dağın,toprağın,yaprağın sarı
ömrüm hazan...
göğsümde kaldığın
o siyah beyaz foroğrafının arkasına
bilmem ki ne yazam...