Ey Rüzigâr... Şiiri - Erdal Ceyhan

Ey Rüzigâr..

Nereden gelirsin, nere gidersin
Esersin, deli deli ey sevgili Rüzigâr
Rayihalar taşırsın bin bir çiçekten
Dağlar, beller aşarsın,
Günlerce koşarsın
Bir delinin ardından
Nerden gelirsin; nere gidersin
Bu hızını, hırsını nereden aldın
Kime benzersin..
Ey sevgili Rüzigâr
Takılsam peşin sıra
Beni de Arabistana
Oradan, Madakaskara
Götürür müsün?
Yoksa beni sırtından atar
Düşürür müsün?

Neler var koltuğunun altında
Yarin kokusu mu
Yoksa, bin bir çiçeğin
Acısı mı?
Ne saklarsın,
Dağlardan, yüce geçersin,
Vadilere uğrar, yaman seçersin
Dostun kimdir, yarenin kim
Hancı mısın
Yolcu musun?

Misk-i amber kokusu senden
Mi sadır olur…
Kuşların kanatları senden mi sorulur
Rüzigar! Yaman esersin …
Bütün düzenleri tarumar edersin
Yoksa sen de benim gibi
Yarini arar
Diyar diyar gezer durur
Onun izini mi sorarsın?

Niçin bir gün bize konuk gelip
Evimizin odalarını gezip
Misafir odamızda
Konuk olmazsın.
Niye hiçbir yerde durup
Şöyle uslanmazsın…
Senin de başın belada mı
Benim gibi…
Sen de yolunu mu yitirdin
Ararsın deli gibi…

Ey Rüzigâr, gönlümün gülü, esenim
Diyar-ı Gülistan’dan gelenim
Cevap ver bana, sen de garip misin
Yoksa, herkes gibi sen de
Yolunu yitirmiş bir yiğit misin?

Esersin, gidersin, kim göre
Kim koklaya senin nazik bedenini
Ancak bağrı yanıklar anlar
Bulutların senden çektiklerini…

Rüzigâr… Rüzigâr’ım benim
Sen beni sevsen de, sevmesen de
Ben seni candan öte severim…
Bilirsin.
Candan özge canandır
Canı özge kılan bir rüzigar
Rüzigar da can var
Her diyarda seni arar
Cananım, canım
Benim bir tane
Rüzigârım.

Sen essen de esmesen de
Benim içimde
Bir kalp var, o da sende.
Sen esen de, sen esen de
Her yere güller serende
Rayihan sana karışır
Bir buhurdan olur kokuşur
Rüzigârım, esenim, gidenim
Bir gün olur buluşuruz
Denizle, gökyüzünün birleştiği yerde
Bir bulut olur kavuşuruz.