Ey Rahle-i Tedrisinde Bana Aşkı Öğreten!

Ey rahle-i tedrisinde bana “aşk”ı öğreten!
Mademki, niyetin gitmek; bana neden öğrettin?
Ey bir tek “kör” umut ile bin bir sene sevilen!
Mademki, bilmeyecektin; neden sırrıma değdin?

Ey kırk kere yazdırır da, bir kez okumaz yar!
Okuttuğun sayfaları, yırtıp atıyor musun?
Ey görülene kadar yar, görülünce de ağyar…
Gönülleri tutuşturup, sonra kaçıyor musun?

Ey Züleyha’nın sinesi, yazılmamış kitabım!
Ey okunmayan harflerin, bilinmez elifbası…
“Ben” dersinle başlamıştım; “Bab-ı Sen”de çakıldım.
Böyle bir harf görmemiştim; ne zormuş okuması!

Her vakit Mecnunlar yakan, yanmak nedir bilmeyen!
Kalbindeki kuyularda, bahtiyar mıdır hissin?
Her cümlemde yazılıp, her yerde dillenmeyen!
Ateşe dostluğun yok da, yakmayı nasıl bildin?