Ey Rab Şiiri - Abbas Paksoy

Rab’bim, el’imi açtım sana,
Pervane oldum, döndüm sana,
Piçi, havale ettim sana,
Kahhar ismini göster, ey Rab.

Kötü şer geldi, peşimize,
Kan dokunacak, dişimize,
Hep, kâbus girer, düşümüze.
Elimizi kan etme, ey Rab.

Nice moylar yedi, hep yuttu.
Bütün aileyi, kin tuttu.
Daha, nicesini uyuttu.
Şu belayı sen götür, ey Rab.

Ağaçtan döküldü, dutlar,
Kapıda beslenirdi, itler.
Tutup yoğurt olurdu, sütler.
Cümle âlem, yer idi bizden.

Böyle bela, nerden bulaştı.
Paksoy, Mevla ya gönül açtı.
Belalardan, uzağa kaçtı.
Beni günah’a sokma, ey Rab.