Asırlar aktı sanki hayatımdan
Ne binalar yıkıldı öğrendikçe
Namemnun ömür biçare zatımdan
Zatım da kalmadı bölündükçe
Bir oldum, bin öldüm düşündükçe
Her yıl alındı bir kat, katımdan
Utandım kendimden, övündükçe
Çürük çıktım kendi hasatımdan
Sona yaklaştım, hissediyorum
Lakin yolum nereye, bilmiyorum
Herkes zannetti ki ben oluyorum
Kanmayın ahali aslında ölüyorum
Birgün olur da bana gelirsen
Ağlama ey yolcu, ben gülüyorum
Hep acı bu dünyada, nefis galip
Nefsimi yenemeden ben gidiyorum
Aslım iyidir benim, tanımadıkça
Tanıyınca herkes kötü, biliyorum
Hayat fani, ruh ebedi, günah boynumda
Ayağımda pranga, seni burada bekliyorum
Günahım olmasa beni yok ederdin
Günahlarımla sana geliyorum
Sen olmasaydın ben ne ederdim
Ey Rab! Seni seviyorum...
08.05.2011
Ankara
Kayıt Tarihi : 8.5.2011 08:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!