Ey Özür Dileyenler Şiiri - Murat Arıcı

Şöyle bir bak tarihe kimdir katledilenler;
Yarı canlı şekilde toprağa defnedilenler.

Atamız adam sanıp paylaşırken aşını,
Cani ruhlu komşusu ezmiş onun başını.

Çoluk çocuk hep birden yok olurken doğuda,
Köylerini terk etmiş korkudan pek çoğu da.

Kesilen kol bacağın haddi hesabı yokmuş.
Günlerce o cesetler ortalıkta hep kokmuş.

Bu ayıbı işleyen sevgili kardeşlere (!)
Minnettar olamazdık teşekkür edenlere.

Onlar ki bu sebepten göçe mecbur eylendi.
Bazısının yollarda öldükleri söylendi.

Hastalıktan dolayı ecel gelince başa,
Güya biz katletmişiz onları; sümme haşa!

Yavuz hırsız bastırır ev sahibini derler;
Bu sözü doğruladı bağıran Ermeniler.

Bir de onlara destek olan gafiller var ya,
Onlar için yalanmış tarihimiz angarya.

Halbuki çıkmadayken hâlâ toplu mezarlar,
Gerçeği hiç görmüyor hain olan nazarlar.

Başımızda var iken yeterince onca dert,
Avukatı olmuşsun Ermeni’nin ey namert.

Seni itle eşdeğer görüyorken Ermeni,
Ne çabuk unutmuşsun şehit olan dedeni.

Tarihe hiç bakmadan özür dilersen ite,
Haksızlık etmez misin bunca yatan şehide?

Varsa damarlarında bir damlacık Türk kanı,
Bölmeye çalışma hiç bu güzelim vatanı.

Boşuna uğraşmayın yaygın olmaz bu illet;
Ancak sizi affetmez asırlarca bu millet!