Ey ölüm Şiiri - Akif Tütüncü 2

Ey ölüm
Ey annemin gömemediğim eşarbı
Bir kaç su darbesi nasıl yıkar
Çocuğun annesinin yıkık hikayesini
Bir acı kaç kat çıkar
sayamadım
Okusam da bütün okulları
O anne ki
Kanadı kırık güvercin
Barış istese de hayat savaşında
Yalnızların silahı yok
Mutfakta pişen bir kaç bulgur tanesi ile mi yenecek
Erkenden dökülen beyaz saçını
Ey Kileyk in eli duada alnı namazda
Alnı Kâbe’ye dönen annesi
Çırmıktı da komünist bir çocuk doğurdun
Yolun çok farklı
zaman
Nedir ki zaman
Bir annenin doğduğumuzda yaptığı patates kızartması
İçin de bolca kurumuş ekmekten köfte
Çok aç doğdunuz
Yemeğe değil
oyuncağa
Hep acının oyuncağı oldunuz
Annenizin karnında doğmadan ölmeyi bekleyen çocuklarla birlikte
babanız
Büyük kocaman burunlu hikaye sahibi
Ne kadar yalnız bırakıldınız
çocuktunuz
Anne idiniz
abla idiniz
Kadın idiniz
Bu coğrafyanın yüksek dağları idiniz
Çok soğuktu değil mi anne yüksekler
Bir kadın yükseğe çıktıkça ne kadar üşür en iyi siz bilirdiniz
Okullarda koyu renkli çizgiydiniz
Oysa ne güzel anneydiniz
Ovanın açık renkleri doldurması gerekirken haritanıza
İstemediğiniz evliliklerin koyusu ile hayatınızı boyadınız
Ey höllükle çocuğunu büyüten anne
Çok kirlendim
Yüreğim ne kadar temizlenmek istese de
Alkole bulanıyorum bazen
Üstümde kiri
İçimde yüreğimin açılmasının verdiği hikayesi
Her dublede farklı sıcaklıkla yanar mı bir insan
Sıcaklığın bütün derecesini yaşadım
Alkolün her dublesini kucakladım dudaklarımla
En çokta yüzünü görmediğim babamın dublesi yaktı içimi
Her yangınımda bağırıyorum baba
Akif Tütüncü

Annemin doğduğu ev gibi
Sevdim seni
Doğmadan ölen kardeşi gibi
Annesinin karnında
Annem gibi sevdim seni
kardeşinin adımları gibi adımladım kalbini
Doğmadan ölen bir çocuk
Kaç adım atar ki bir kalbe
Annesinin karnında
Akif Tütüncü

Öyle çocuktum ki
Mavi elbise içinde
Çıplak bir acı
Suskundu bakışlarım
Bir babanın yokluğu
Bu kadar mı
Eksik bırakır
bedeni
Hep acı çektim
Bu defa ümitsiz bir acı
Sonu olmayan yola koşuyorum
Ne bacaklarımdaki yorgunluk unutturuyor
Ne de şiire dökülen kelimelerim
çocuktum
Acıyla ilk tanışmamda
Oysa ne tatlı tatlı gülümserdim
Mavi bir elbisenin içinde
Büyüyünce anladım
Çocuk olmadan büyümenin acısını
Sadece evim değil
Kalbim de ondan ahşap topraktan
Yaşama dair ne varsa
Duvarlarımda sıva
akif tütüncü