Ey! Nefsim Şiiri - Ömer Piri

Ey! Nefsim..
En nadide mevsimlerin ardındaki bilmece ve sırtımdaki cüzzamlı akıbetin sebebi sensin.
Bir an kadar yakınken sevgiliye,sevgilimi düşündürende sensin...
Şimdi mi..
düş gölgelerinin ardındaki hezeyan çağırıyor en yitik hallerimi
kurtulabilirmiyim bunca zamanın çoraklığından
ve bakabilirmiyim artık kimsesizlerin minnacık pencerelerinden bırakılan mavi umutlarına
Hep Senin yüzünden derken,sığınırken acılarına,binlerce günahın bedelini sana ödettirirken,
birkaç yetimin acıyan yanlarını kör bir masumiyete bırakmışım meğer
o an tertemiz gibi görünen sisli bir coğrafyaya adanan dünya
intihara çağırıyormuş sus pus olmuş gözlerimi
gülünce ağlatıyor,ağlatıncada kahkahalara boğuyormuş meğer
Yitirince anlıyor yitirilen,gözünden düşünce sevgilinin..
madem bu kadar acı veriyor iki kaşın arasındaki o muhteşem ayrılık
çöz artık,prangalama bedenimi,çözde kurtulayım.
Meğer perişan etmemekmiş sana dönük yetim kalpleri
boşu boşuna rızk beklemekmiş hakkını kul edenleri
Meğer bir tek besmeleymiş benliğimin kirli yanlarından arındıran
unutmuş parmaklarım çoktan bir tesbih tanesinde seni andıran
Meğer fatihaymış doğumdan ölüme giden yoldaki sır
haykırmış kalbim bedenime binlerce kez elhamdulillah diye
Meğer"Esselatu hayrun minen nevm miş aşk
Bilinmeyenin hasretinden yanmakmış
Hayırla, şerrin yol ayrımıymış o vakti seher
Ben bilemedim sevgili
Ben bilemedim..
Affet...
12.11.2013…