Ey Nefsim Şiiri - Sadullah Celik

Bir insan günah işlediği zaman
Etrafından
Hoş karşılanmasını bekler
Doğru olan da budur diye
Hemen normale döner.

Bir başkası
Aynı günahı işlediği zaman
Hoş karşılamayı bırak
Kendisi hiç günah işlememiş
Bir insan gibi davranarak
Anormale döner.

Az ya da çok
Bir hayır yapsa
İçinde gizli tutamaz
Anlatarak, övünerek
Döndürür kesrete.

Hatırı sayılan kimse olsa
Hatırının ağırlığınca
İnsanları zora sokar
Aradaki az bir sevgiyi
Döndürür nefrete.

Evliliği hizmetçi bulma
Yarışına çevirenler
Hayatına müdahale edilmeden
Beklerken hizmet
Paylaşım sitelerine verdiği
Önem kadar
Evliliğe vermezse önem
Bir gün olur hezimet.

Aynaya bakıp da
Vücudunda beğenmediğin
Bir yer bulursan
Eline bir çiçek al, hastaneye git
Ve hastaları ziyaret et
Bak göreceksin;
Kendine dört dörtlük sağlam raporunu
Yine kendin vereceksin.

İçinde bir sıkıntı varsa
Çık dolaş, ibret nazarıyla
Bir bak etrafına
Bir saatlik tefekkür ağacından
Ne şahane meyveler dereceksin.

Bir gün yatağından kalkınca
Kendini sıhhatli hissedersen
Bil ki bu herkese
Aynı şekilde verilmeyen
Ama sana verilmiş ganimettir.

Hiçbir şeye benim deme
Çünkü hiçbir şey senin değil
Sadece belirli bir süre
Elindekiler sana emanettir.

Kimsenin işine karışma
Sana sorulmadıkça konuşma
İnsanların açığını deşifre etme
Çünkü sen, insanların açığını
Bulma kurumunda çalışmıyorsun.

Ben yiğidim diyorsan
İşte sana fırsat;
Kendi açıklarını ve hatalarını
Bir tepsi üzerine koyarak
Neden herkese göstermiyorsun.

Ey arsız nefsim!
Senden başka
Düşmanım var mı benim?
Yazdıklarım, çizdiklerim
Ve söylediklerim
Sanadır hep.

Utancından yerin dibine giren
Başımın tacı
Gönlümün huzuru bil ki edep
Başka söze ne gerek
İlla ki edep.