Ey Nefsim Şiiri - Ercan Kurban

Ey nefsim, hele bir anlat, bu dünyaya niçin geldin?
Varlığını et bir ispat, nesin sen ve nedir derdin?

Şeytana arkadaş olur ve oturursun tahtına,
Kendine bir yoldaş bulur, zulüm edersin bahtına.

Beğenmezsin hiç kimseyi, benliğinin esirisin.
Çok seversin kin gütmeyi, adavette bir zirvesin.

Gurur, sinende taht kurmuş, esiri olmuşsun onun,
Ucub, tâ kalbine vurmuş, feceât olacak sonun!

Dalga dalga adavetin, dağıtırsın her bir yana.
Hiç eksilmez sendeki kin, huzur vermez asla sana...

Hasedinden kahrolmuşsun, kıskançlık kaplamış seni,
Benliğine bendolmuşsun ve benlik almış o teni.

Hasenattan bihabersin, kötülüğe dönük yüzün!
Levsiyyâtta pek mahirsin, nurları görmez gözün!

Kıskançlıkta pek zirvesin, uhuvveti hiç bilmezsin.
Tefaniyi, hiç sevmezsin, kardeşliğe hiç girmezsin.

Kibir, gurur damarında, dolaşır durur her zaman,
Şeytan sürekli yanında, masumlara vermez amân.

Öfkenden zehir kusarsın, yok sayarsın garibanı
Haktan hep uzak yaşarsın, nolur bir kez Hakkı tanı...

Ey nefsim, bırak bunları, insafa gel, Rabbe râm ol.
Terk et o süfli anları, sarsın seni en munis kol.

“Hak” de, “Hakka” dön yüzünü, varlığının sırrını bil.
Bir gün toprak örter gözünü, kalbindeki kirleri sil.
Ercan Kurban