Ey Nebi! Şiiri - Emre Ekiz

Sensin bizim önderimiz, başımızın tacı...
Bizim için, çektiğin her acı...
Hayatının her anı, müminlerin ilacı...

Şeref, seni anlamaya çalışmak...
Şereften yoksun nadanlar türedi!..
Onur, senin hayatına alışmak...
Kurudu hayatını yok sayanın yüreğı!..

Şimdi seni yine taşlarken safilin,
Ciğeri yanıyordur Ebu Bekir'in!..
Konuşkan dili susmuşken cahillerin...

İfsat olmuş zihinlerin içini,
Zordur artık rahmetinle doldurmak...
Bu nasıl bir düşünce biçimi?..
"Fikir" deyip iftiralar savurmak!..

Bedir'de yardıma gelen melekler,
Uğruna vücuda gelen felekler...
Kaldıramaz fitneyi, daralır yürekler!..

Viran olmuş gönül bahçen gibiyiz,
Addâs olup çiçek açmak temenni...
Kitap kokan müflisliğin dibiyiz,
Sarmış hepten zihnimizi tedenni...

Önceden vecd ile secde eden başlar,
Çağdaşlığın selinde, hatıranı taşlar...
İnsanlığın felaketi, esas böyle başlar...

Sevgin ile bağımızı kimler kesti?
Garptan çetin bir rüzgar esti!..
Karanlığa gömen, aldanmış bir sesti!
Nice insan geçemedi bu testi!..

Sen ki altı evladını toprağa verdin...
"Veren de alan da O'dur" derdin!..
Ümmetinin selameti, biricik derdin...

Rabbin insanlığa müjdeledi miracı,
Miracın beldesi nefsimize davacı!
Taşlayanın belli olsa da amacı,
Aişe ve Ömerler hatırana duacı...

Ey Nebi, sana layık olamadık...
Kıymetli hayatının anlamını bulamadık...
Yaptığın her işte hikmetler vardı...
Unutunca, kalbimizi fitneler sardı!..
Müşriklere rahmet okutanlara inat,
Bizi de sevdiklerin arasına kat!...
Aldanmış yürekleri çürütmeden ifsat,
İnşallah nasip olur vuslat...