Ey Nebi Şiiri - Mustafa Özdemir 4

yürüyorum uzun mu bilmem ama yol ince
tutunmaksızın somutsuz emanet birşeylere
yürüyorum yemen mi bilmem yada taif’e
görmeksizin yansısız aldanıp eğretilere

yürüyorum bendime kendimle kendime
yerleşmeksizin şerhinle şehrimden şehrine
yürüyorum gülüme gülene dikendim de
açmaksızın goncayı sıkıp içten içe

görüyorum bir seher sanrısı gerçeksi düşte
duymaksızın kulağım haczedip yellere
görüyorum bir şafak sancısı döşenip döşüme
almaksızın nefesi aramak seni nefsimle

görüyorum taşlar mayalanırken kabeye
caymaksızın bir yanım , bir yanım kureyşle
görüyorum bir vedadır palazlanır göğsümde
dokunmkasızın görüp göğünde ki maviliğe

soruyorum bir kenanda kenarda ki kervana
bilmeksizin diyarım hicretim diyarına
soruyorum sırtım ayaz yüzüm ataş başında
kalmaksızın adım kalbimde kabir taşında

soruyorum hiçliğin zurriyeti soyunda
doğmaksızın sensizliğe kalu belada
soruyorum taş ile katrenin sevdasında
yontmaksızın içim acıdan acıya

duyuyorum idrakı titretir acemi bir kelam
utanmaksızın essela tu vesselam
duyuyorum burgusunda ruhi azam
acımaksızın lutfeder kaderim kazam

duyuyorum hu çeker dervişim seni
sezmeksizin bir güvenin kanadında beni
duyuyorum su taşır mikailden seni
taşmaksızın boşa dolmaz içimi

kanıyorum bu zulfikarın sabır meselesi
kesmeksizin adım, sanım gitti ! gelmedi
kanıyorum dünya çoçugun şekeri
tadmaksızın avular dilimi dini mi kinimi

geliyorum sancağın hayalimden taşar
tartmaksızın günahım , boynum kantar
geliyorum en sonda tükendim en sonunda
basmaksızın yer sallanır arş sarhoşsa

uyuyorum bir beyaz entari ilmeğinden gök sızar
çözmeksizin düğümle cenk eder eller
uyuyorum hoş bir genizde adın geçer
hazretimsin ey nebi hasretimden hasretim