Ey Mirim Şiiri - Bekir Yavuz

EY MİRİM (238)

İnsan ola nasip düşe her kula,
Düşmemişse zerre kadar harcına,
Varmamışsa bunca yıldır farkına,
Ne söylesen fayda etmez ey mirim.

İnsan dediğimiz etten kemikten,
Teker teker eleniriz elekten,
Nasipsiz bir şeytan geçmiş çemberden,
Felek ile birlik olmuş ey mirim.

Ne laftan anlıyor, ne söz dinliyor,
Dün dediği bugün kine uymuyor,
Kendi bildiğini kendi okuyor,
Dinlemiyor halkı bile ey mirim.

Bu dünya malına gönlü meyilli,
Yalana dolana yürek eğimli,
Dilinden dökülen kelam zehirli,
Yenilir yutulur değil ey mirim.

Kargalar kılavuz olmuş yanında,
Kendini sanıyor eşsiz tek benim,
Diline sürerler zehri bal diye,
Eceli pek yakın az kaldı mirim.

Bektaş’ım, bu ne ilk ne son olacak,
Dünya var oldukça neler dönecek,
Böyle namussuzlar gene gelecek,
Bu sefil şerlerden elaman mirim.

Bekir Yavuz
06/Mart/2020.Cuma
Beyoğlu/İstanbul.