Ey Mirim Şiiri - Bekir Yavuz

EY MİRİM (238)

İnsan ola nasip düşe her kula,
Düşmemişse zerre kadar harcına,
Varmamışsa bunca yıldır farkına,
Ne söylesen fayda etmez ey mirim.

İnsan dediğimiz etten kemik ten,
Eleniriz teker teker elek ten,
Nasipsiz bir şeytan geçmiş çember den,
Felek ile birlik olmuş ey mirim.

Ne laftan anlıyor, ne söz dinliyor,
Dün dediği bugün kine uymuyor,
Kendi bildiğini kendi okuyor,
Dinlemiyor halkı bile ey mirim.

Bu dünya malına gönlü meyilli,
Dilinden dökülen kelam zehirli,
Yalana dolana yürek eğimli,
Yenilir yutulur değil ey mirim.

Kargalar kılavuz olmuş yanın da,
Kendini sanıyor, eşsiz tek benim,
Dilinden dökülen zehir tadın da,
Eceli pek yakın az kaldı mirim.

Bektaş’ım bu ne ilk ne son olacak,
Bu dünya döndükçe, gelir ahirim,
Böyle namussuzlar gene dolacak,
Bu sefil şerlerden elaman mirim.

Bekir Yavuz
06/Mart/2020.Cuma
Beyoğlu/İstanbul.