Ey memleket! Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Ey memleket!

Piribaba Çamlığı’ndan Çomar Barajı’na
Attığım adım kadar saydığım şu yıldızlar
Senin üstünden kayar da kayar…

Eski faytonların güzergahı Kadın Pazarı,
Taşıdığım ağır fileler çocukluğumun hatırası…

Lise çıkmazı taşlı sokak
Kara Bahattin’in dar bahçesi
Gözümde tütüyor çelikle çomak
Çocukluğumun Çorum lehçesi…

Ey Memleket Ey Çorum ey!
Kale’nin surları, Milönü sokakları
Hasan Paşa’nın imzası saat kulesi yerinde mi?

Kış armudunu toplayıp da bilmeden pişirmeye
Yalçın’la okulu yırtıp da gazoz kapağı ütmeye
Maçlara beleş girmeye hasret bakmışım be!
Hasret kalmışım o yıllara…

Ey Çorum ey!
Dehey; anılara dem düşürdüğüm
Yıllarımı bölüştüğüm Çorum ey!
Nadık hala bakımsız mı
Ya o, statda başlayan kanal?
Ateşlerle içinden geçtiğimiz
O kanal hala yerinde değil mi?

Ey memleketim, ey Çorum;
Benim kütüğüm sende, senin hasretin bende.
Babam senin ağacının dibinde
Bacım senin mahallende
Ben…Ben gurbet ellerde…
Gurbet dedim de aklıma geldi,
O, utandığım vahşetten kaçanlar
Döndü mü geriye?
Ya, o bir bir yanan binalar
Dikildi mi yerine?
Ya büyüdüğümün aşinası Yolyapar,
Mehmet Ağabey, Mustafa’sı ne yapar?
Yine yazar, yazar değil mi?
Ey memleket, ey kara toprağım
Pancarlı pidesine
Zarif’in tandırına yandığım.
Ekmek parasına, tası tarağı toplayıp göçtüğüm
Gurbette sıla diye her gün öldüğüm memleket…

Sen ki; Babamın ocağı, soyumun dergahı,
Bekle, bir gün geleceğim sana.
Ey Çorum!
Döneceğim günler yakındır
Yazdığım bu satırlar hep sana ağıttır.
Hazır eyle toprağımı, hazır eyle mezarımı
Bekle bir gün döneceğim
Bekle yollarımı…