Ey Mektup Şiiri - Müzahir Kılıç

Ey mektup, halimi bildir yâre sen
De ki, ah ü zarda çok perişandır
Gittiğinden beri yüzü gülmedi
Fikri dalgalarda, kalp huruşandır

Ey mektup, elini tut da bırakma
Ben ateşe yandım sen onu yakma
Bu halimi sakın başına kalkma
Gördüğün arzeyle onu utandır

Yaktığın ateşi sular söndürmez
Sensiz teselliler onu kandırmaz
Yaralı gönlüne ilaç bulunmaz
Al hastayı hekim hekim dolandır

O nazenin çiçek rüzgâr değmesin
Hoyrat eller gelip onu dermesin
Her olur olmaza ümit vermesin
Çünkü aklı biraz havalardadır

De ki, ümitsiz aşkına gönül bağladı
Köşelerde sessiz sessiz ağladı
Kurumuş dereydi, coştu çağladı
Şimdi çok zavallı, hali yamandır

Ey mektup yola çık, eğlenip kalma
Yetiş nazlı yâre, kalıcı olma
İzin kaybetmişse bulmadan gelme
Korkarım yadların yanlarındadır.

Ey mektup ondan gülücük getir
Rızası olursa öpücük getir
Ondan olsun yeter ne varsa getir
Ondan gayri her şey bana yalandır

Ey mektup bilirim elin boş geldin
Sen de benim gibi vefa görmedin
Sakladın halimi ona demedin
Belki de engelli yuvalardadır

Ey mektup yazdığım bende sır olsun
Kabul görmüş dönmüş selamım olsun
Benim onun gibi bir canım olsun
Gönlüm onun için dualardadır