Ey Meçhule Giden Yoldaş Şiiri - Harun Gül

Ey meçhule giden yoldaş!
Dön dön bak arkana, arkanda
bıraktıklarına.
Bak, bir gölge gibi uzayan
mazinden arta kalanlara.
Atiyi görebilmek için geçmişten
kaçma!
Güçlü bir bağ kur aralarında
Çünkü mazi iânesidir atinin,
Atide teminatıdır güzel bir
hayatın:

Yaşanmış olayları mahzenine
olduğu gibi atma,
Eğer olurda dinlemez, bilmez
atarsan,
0 mahzen pislikten ve
bakımsızlıktan çürür.

Akla her bir olayı, temizle kirli
olan yerleri.
Ders çıkar bir bir vukuatlardan.
Dinle fayda sağlayacak her bir şeyi.

Gittikçe çiçek tohumlarıyla
doldur arkanda bıraktıklarını
Ve zamanı gelince dönüp bak
yeşeren onca güzel çiçeklere ve
de çek içine tüm nefesinle kendi
emeğini.
Sakın ola arkanda diken
tohumları bırakma!
Çünkü o bıraktığın diken
tohumları
Senin etrafına dehhaş bir şekil
ve de nefessiz bir çevre olarak
geri dönecektir.

Bilirmisin ey meçhule giden
yoldaş!
Arkanda bıraktığın çiçeklerin
neden mülayim koktuğunu;
Çünkü onlar.
Senin ağzından çıkan ve
zarardan ne öteye ne beriye
giden gazı,
Kendi bağırlarma basıp onca
zorluğa katlanıp
Birer hayata vazgeçilmez olan
Şeye "nefese" dönüştürüyorlar.

Bil ey meçhule giden yoldaş bil!
Bilki bağrına bastığın hata
kadardır,
Senin güzel kokun parfümde
değil
Bilki bağrına bastığın insan
sayısı kadardır
Senin yüzün makyajda değil
Bilki bağrına bastığın kusur
kadardır
Senin yüreğin sözde değil
Bil ey meçhule giden yoldaş bil...