Ey! Hatun Kişi Şiiri - Derdi Dercan

Kadıncağız buyurdu, beni suale boğdu.
Bizi gerici görüp din, imandan soğudu.
Açtı bayramlık ağzı, iki gözünü yumdu.
Haykırdı, bağrındaki herşeyi dışa vurdu.

Dedim, ey hatun kişi terakki öğrenmek mi?
Yoksa hasmın çulunu üzerine giymek mi?
Gelişime erişmek dinden taviz vermek mi?
Dünyayı dört el sarıp maverayı silmek mi?

Dedi, cihanda herkes ayrı inançla doğar.
Hıristiyan, mecusi kimi de budist doğar.
Anne, babası ona kendince inanç katar.
Hepsi kendi özünü hak din içinde sayar.

Dedim, yüce Yaradan insana izan vermiş.
Herkese hakikâti görecek zaman vermiş.
Dünyada bir çok insan imana gelivermiş.
Kimi günaha dalıp hak dinden çıkıvermiş.

Dedi, teknolojiden epey uzak durmuştuk.
Küffar semaya çıkmış, biz ise uyumuştuk.
Kara cahil kalmıştık, kös gibi oturmuştuk.
Medeni çağımızdan haylice savrulmuştuk.

Dedim, hani cahildik, arif olamıyorduk.
Semaya yol yapanla aşık atamıyorduk.
Olur da yapsaydınız, mani olamıyorduk.
Niçin siz yapmadınız yani anlamıyorduk.

Dedi, astrolojiye düşman olup sevmezdik.
Otomobil şeytandan gelmiş idi, binmezdik.
Moderniteye karşı temayyül göstermezdik.
Bunları yapanlara hiç tahammül etmezdik.

Dedim, ey hatun kişi, bırak beyhude işi,
Medeni canavarın kalan en son tek dişi,
Gökyüzünü çöplüğe çevirmek zalim işi,
Otomobil yapanla zulmeden aynı kişi,

Dedi, mümin olanlar cennet rüyası görür.
Kendinden olmayana bu olguyu çok görür.
Üstünlük duygusunu kendinde nasıl görür.
Bu konfor, rahatlığı başkasına hor görür.

Dedim, cennet ülkesi kafirlere haramdır.
Müslüman olanlara neşe veren selamdır.
Ayet ile sabittir, rabbimizden beyandır.
Aksini söyleyenin bu söylemi yalandır.

01/07/24