Ey Koyu Kutsallık Şiiri - Mine Polat

Göğe çek beni ey gökyüzü,
Bir de ben göreyim tepeden yüzümü.

Hafifletilmeli bu beden, uçur evrenin en tepesinde,
Boşaltılmalı bu hafıza, kalmasın göğün en kuytu köşelerinde.

Ey yağmur duymalısın sesimi,
Düşür parmaklarıma şu kutsal görevini.

Görevim olsun yeryüzüne düşen her bir tane,
Sen sen ol kutsallığı sorgulama gökyüzünün yüceliğinde.

Kutsal olmak varmış yüce göğün tepesinde. Tek bir tane olası gelir adeta insanın.

Kaldırın kutsallığa başları…

Gönül gözünüzle izleyin dans eden mucizeleri…

Aşağıda kalmaktansa çekin beni tepeye…

Bulut olayım, beyazlara bürüneyim, kaybolayım sisin içinde.

Bölüneyim, kar tanesi olayım, suya düşüp eriyeyim adeta.

Su gibi akıp gideyim şırıl şırıl.

Sessizce, kimsesizce, halsizce bırakayım kendimi akışa.

Görünenden öte görünmeyen beyaz olayım, geçeyim bedenlerin içinden habersiz.

Görünmeyeni görmesin diye göze çekilen perdeler açılsın ansızın.

Görsünler huzurumu kapa aniden.

Toprağa karışayım, kalayım, çürüteyim cesedimi.

Kalkayım tekrardan, beyaz olarak yükseleyim.

Mücadelede var olan canlı cesetlere bir göz atayım.

Rüzgar olup eseyim üzerlerine.

İçlerini burkmak pahasına fırtına çıkartayım.

Denizi coşturup toprağa karşı kışkırtayım.

Toprağı havalandırıp insanları hoplatayım.

Aniden sessizleştireyim ve sona erdireyim.

Bir saniye olsa da durdurayım dünyayı.

Haykırayım tepeden ellerimi açarak.

Kimsenin duymayacağını bile bile bağırayım yeryüzüne; kirlerine.

Haykırışım dağları delip geçsin, toprağa ve suya işlesin.

Havaya karışıp yükselsin, bana geri dönsün.

Arkasından derin bir uykuya dalayım, uyanmaksızın.

Sonsuza dek gözkapaklarımı kapatayım sonsuzlukla.

Emanet edeyim beyaza bürünmüş bedenimi buluta ve tüketeyim nefesimi bir daha almaksızın.

Bulut cansız bedenimi salsın, tekrar huzura sarılayım.

Ve sonlandırayım bir daha uyanmamaksızın.

Mine Polat