Ey Koca Dünya Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Eyy koca dünya ey.
Neler almışsın benden neler.
Her bayram geldiğinde
Vurduğun tokat'ın acısını hissediyorum.
Neleri benden aldığını anlıyorum.
Ağlıyorum
Gözyaşlarım ıslak ıslak içime akıyor.
Ben bitap düşmüş tenhalarda yorgunum.

Ey koca dünya ey
Bırak peşimi.
Bırak.
Yorgumun, kaçamıyorum senden.
Dizlerimde derman kalmadı.
Takatım yok artık
Ayaklarım birşeylere takılıyor
Düşüyorum.
Dönüp bakıyorum, sana takılmışım be!
Sana
Yakamdan tutmuşsun bırakmıyorsun.
Ya çelme takıyorsun.
Ya da silleni indiriyorsun şamar şamar sineme.
Seninle mücadele edecek gücüm kalmadı.
Bırak yakamı artık bırak

Ey koca dünya ey.
Ne sen bana güldün.
Ne de ben sende gülecek hâl aradım.
O kadar yılgınım ki.
Allah diyorum, dayanıyorum.
Sen yüklendikçe üstüme dağ dağ.
Ben rüzgar rüzgar esmek istiyorum.
Delicesine ve umursuzca.
Kasvetimi derdimi, çilemi aşırmak istiyorum.
Zirvelerinden öte yana.

Ey koca dünya ey
Damla damla yağdığın hüzünler
Önü alınmaz sel oldu bende.
Benden parça parça aldıklarını.
Ben tek bedende kaybettim.
Böyle gezdiğime bakma sakın.
Onlar bir defa öldüler.
Ben her gün binlerce kez.
Bazen tutamam gözyaşımı, sel olur dışarı akarım
Bazen içime içime yağarım.
Yürek yangınıma damlarım.
Kıvılcım kıvılcım söndürürüm.
Kendimi.
Bazen harlar ateşi.
Kül olan közlerim alevlenir yakar içimi.
Ben ağlarım, sönsün diye.
O yanar, yakar Akça ölsün diye.
Ölsün diye...

Allah var gam yok