Ey Koca Çanakkale Şiiri - İsmail Özabacı

akşamlardan 18 Şubat akşamı
gecenin ikisinde ışıklar yanıyor evlerde
vatan, vatan diye çarpıyor bütün kalpler
bir korku var gözlerde
19 şubat sabahı kara bulutlar dolaşıyor Çanakkalede
ve vatan başlıyor söze
etraf kan kırmızı,her yer alev alev yanıyor
güneş üşüyor, toprak ağlıyor
ey koca Çanakkale
tarihe adını ' Çanakkale geçilmez' yazdırdın
düşmana kendi mezarını kazdırdın

bu ne savaştı bu
bu Türklüğün yeniden doğuşuydu
bu insanlığın onuruydu
bu Çanakkalenin düşmana mezar oluşuydu
ey koca Çanakkale
tarihe adını ' Çanakkale geçilmez' yazdırdın
düşmana kendi mezarını kazdırdın

kimler yoktu ki Çanakkalede kimler
liseden sırasından kalkıp glenler mi?
yoksa ellisinde ki dedeler mi?
sırtında çocuğu mermi çekenler mi?
ey koca Çanakkale
tarihe adını ' Çanakkale geçilmez' yazdırdın
düşmana kendi mezarını kazdırdın

conk bayırında bir asker vardı
daha çocuk denecek yaşta
elinde bayrak, gönlünde vatan vardı
ilerliyordu en başta
arı burununda bir yiğit
heybetinden düşman ölüyordu
bakışları kartal,elleri pençeydi
vurduğu yeri parçalıyordu
anafartalarda bir aslan vardı
vurulmuş alnından yatıyordu
son nefesinde kükredi o aslan
'Çanakkale Geçilmez' diyordu
18 mart sabahı ezanlar daha bir gür okundu
ezanlar daha bir çoşkulu
işte Türklüğün adını
Çanakkale duyurdu

ey koca Çanakkale
tarihe adını ' Çanakkale geçilmez' yazdırdın
düşmana kendi mezarını kazdırdın