Sana bakan tepelerde, ey KOBANÊ !
Kaç gün, kaç gece on bin kişilerle
Seyrindeydik yıldızlarla birlikte
Üç tarafını sarmış çetelerin kurşunlarıyla
Resmini çiziyordu kardeşlik türküsünü söyleyenler
Telleri aşan her çocuğun dudağında ve annenin sesinde duymak seni, KOBANÊ
Her şeyiyle birlikte yüreklerini ötede bırakıp senden gelen
Nice anne ve çocukların feryatlarında gözyaşları işleniyordu tarihe
Devreş’lerin kahramanlıkları Adul’lerin sevdasında diriliyordu
Devşen, Atmenek ve Süleymanşah parkında
Sana uzanan parmakları gölgesiyle
Ay ışığında güneşe sunmak için
İnsan sellerinden zincirler oluşuyordu
Pîrsûs’un her yeri mahşerdir. Ey KOBANÊ!
Cami avlularında, inşaat katlarında, darabasız dükkân ve ambarlarda yaşamak
Sağır eder insanı sessizlikten
İçimizi kemiren zalim şüpheler
Bedenleri taşıyan zihinlere akan hileler aşikârdır
Barut ve ceset kokusunu çocuk nefeslerinde solumak
Sahtekârların maskelerini düşürmektir
Sana düşen her kurşun ve bomba yıpratsa da ey KOBANÊ!
Karanlığın efendileri kurduğu plan bozuldu
Ve çıldırtıyor,
Sırtını kar yığınlarına dayayan İŞ-İT-meyenler
Mazlumlar şafağın gelişini, güneşin doğuşunu bekler
Tüm zalimler istemese de güneş doğacak
İşte gün doğacak KOBANÊ…
Kayıt Tarihi : 14.4.2015 22:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
DAİŞ in zülmünden suruç'a herşeyini bırakıp akın akın gelen kobani halkının mazlumiyetini ve çaresizliği insanın beynini eritiyordu. aynı zamanda çoluk çocuğunu sınırın bu tarafına bırakıp tekrar sınırın öbür tarafına mücadeleye giden halkın mucadelesi karşısında bu şiir yazıldı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!