Ey Karanlık Şiiri - Murat Kizilyar

Ey Karanlık,
Güneş doğana kadar üzerimdesin,
Neyseki yıldızlar var;
Kafam yastıkta, aklım yalnızlığımda,
Acı bir ilaç gibi çekiyorum içime;
Düşünüyorum kalabalıklar içinde yalnızlığımı,
Sahte tebessümler karşısında hüznümle rahatlıyorum;
Ben kaos yaşarken,
Yüreğimde fırtınalar koparken,
Penceresinden izleyenler,
Teselli nutukları atanlar,
Yok olun hayatımdan;
Karanlığımda yıldızlaşan gerçek dostlarımla bekleyeceğim ben sabahı;
Güneş doğunca da tek sadık dostumun gölgem olacağını biliyorum...
Yaşıyoruz biz birlikte: Ben, hüznüm ve yalnızlığım.
(Ankara, 19.09.2014)