Ey kalbim... Şiiri - Bünyamin Efe

Yalnız kaldığında,İçeri gir açılmamış kapılardan
Duy en sessizliği
Ey kalbim sen söyle!

Ey kalplerin sahibi Allahım!
Ne zaman ki sana ait olanı kullarına vereni görsem.
Hüsran ve harabeler içinde gezinen bir derbeder görürüm.
Aşkın yeri kalplerdir.
Sahibi Allah’tır.

Fani olanı tutmaya, tutulmaya gücenen bir sahip vardır.
Sarışın, mavi gözlü veya kumral, çöl bakışlı
Ne fark eder oyuncu oyuncak değiştirdiğinde oyun değişmiyorsa.
Yalnız kaldığında geceleri gökyüzünü tutan yüceyi düşün.
Yeryüzüne dağları kazık yapanın bir kabulü vardır.
Arşın üzerine çık.
Aşağı in.
Her şeyi topla, çarp, atomu parçala
Hiçbir şey
Her şey görünen hiçbir şey
Kalbimle vereceğimi vermiyor,
Tek sahip Allahın bir insan Kalbinden başka değer verdiği ne var.
Allahın seyreylediği yere git.
Kalbine in.
Onu temizle.
Allaha ait evini temizle.
Onun tahtında kadının, erkeğin, gencin, güzelin işi ne!
Hiç kimse o tahtın bedelini ödeyemeyecek.
Ve isyana duracaksın zorladıkça.
Kalpler Allahın’dır.
Eşiklerinde insanlar gelir, insanlar gider.
Misafirlerin olur gecesinde.
Sabahında giderler.
O yerin sahibi ne zaman gelir ne zaman gider?

Uğramayalı çok mu oldu?
Harabeler içinde kalan bir yuvanın içinde baykuşlarınla hangi vaktin hasadını biçeceksin.
Dinle kalbini.
Oraya in.
Oranın sahibini davet et.
Biraz ağla ey kalbim.
Islaklığında rahmeti devşir, başaklar gibi düşür ellerime nurunu sonsuzluğun.
Kalbin sahibi Allah!
Kov gayrısını
Genişle ve aşkın gerçeğine kavuş.