Ey kalbi sürur nerdesin!

Hazanın iklim kuşağındayım
Her nereye baksam yeksan olmuş yaprak kokuyor
Ruhuma tebarüz eden hicran nefeslerimde sancılarla boşalıyor

Biliyorum ki sevebilmeliydim
Gönlümde ummanlaşan sevdayı hasretmeliydim
Kişiliğimle anlamlaşan düşüncelerimi edebimle sarf etmeliydim

Elime aldığım fotoğrafa baktıkça
Ruhumu terk eden hücrelerden haliyle uzaklaştıkça
Anılar kalbimde burukluğun hüznünü yaşatınca susmak karşımda

Hissetmeyi seninle anlamlaştırdım
Dinlediğim şarkıların güftelerinde sürurumla kaldım
Neden kelimeleri anlayacağın iklimde bağlayarak sana sunmadım

Dilim kalbi burukluğun tesirindedir
Ruhum mevsimler içinde hazanı çağıran ağ acısıdır
Aşk bilinmeyenler deryasında, hissiyat için ne muazzam ummandır

Gel sahilin enginliğinde suskun kalma
Bir an olsun envali çeşitlilikte zevkleri tattım sanma
Suskunluk girdabında muhayyilemi kuraklığın sancılarıyla bırakma

Ne söyleyebilirim, sessizliği nefeslenirim
Kader mahkumu misali kalbi hücremde divane erim
Ancak sahibe yönelirim ve her umduğumu onun sevgisiyle bulurum

Hüzün nağmeleriyle yelkenimi açarım
Artık derlediğim hicranı ummanın haline sunarım
Aşkın bahtında anlamlaşan bir sabahım ve ruhumla aşkını kucaklarım

Yalnız senin aşkın ile ruhum solacaktır
İdrakim sevdanın toprağında anlamlaşıp coşacaktır
Sevmek hakkaniyet ölçüsünde hasredilen bir nimet olarak ta anılacaktır