Ey kadın Şiiri - Erkan Saltan

Karakış gönlüme, düşen bir cemre,
Bir bahar demiştim, sana ey kadın.
Ahir demde gülşen gülmeyen ömre,
Son umar demiştim, sana ey kadın.

Kendimce bir ömür dünya taradım,
Yerde ne mümkündü gökte aradım,
Meğerse yanımda, hem de bir adım,
Bulup; yar demiştim sana ey kadın.

Zulmet gecelerden, sıyrılan nurdun,
Kahreden bahtımı alnından vurdun,
Sevgiden yıkılmaz kaleydin surdun,
Sarp hisar demiştim, sana ey kadın.

Değil mi bendeydin, değil mi vardın,
Değil mi ben kadar can olup sardın,
Canandın candandın samimi yardın,
Tam karar demiştim, sana ey kadın.

Tatlı muhabbetti, gönlümden istek,
Tutmuş dileğimdin bal petek petek.
Yokluğunda ancak bana düşen tek,
Yol mezar demiştim, sana ey kadın.

Edan endamınla, şu gönlüm çeldin,
Tavrın, duruşunla, hepten yüceldin.
Ben aşka ölürdüm sen tek eceldin,
Say ikrar demiştim, sana ey kadın.

Bu yalan dünyaya tamam kalk ilan,
Eyle ve kalmasın, duymayan falan.
Gel gör ki aşk başka eder bir yalan,
Tarumar demiştim, sana ey kadın.

Her soru bir cevap bekler bulamaz,
Bulsak da beklenen, cevap olamaz,
Bu halde mevcut hal sabit kalamaz,
Çok bozar demiştim sana ey kadın.

Üzme dedim beni üzsen de demem,
Öyle sevdim seni nefret güdemem,
Ölsem de kahrımdan asla edemem,
İntizar demiştim sana ey kadın.

Zembil gökyüzünden veya kafdağı,
Saklamış, göndermiş tekmil durağı,
Geçtin bende kal tek sevdam ırmağı,
Hep akar demiştim sana ey kadın.
Yüreğimde bundan yana ey kadın.
Başka düşündürme bana ey kadın.

14.06.2023