Ey İstanbul / Terketmelisin

geceleri ağlar
gündüzleri güler misin?
perdelerinden sızan ışık
içerini aydınlatır mı?

kalabalık görüntünün içinde
asıl görüntün var mı?
kalabalığın öbek öbek çığlıklarında
sesin duyulur mu?

ya benim sesim...
bunca gürültünün içinde
kulaklarına değer mi?
boğazında yutkunur musun?
yasaklarını bir kenara yazıp
suskunluğa mı hapsedersin?

ben bu sabah penceremi açtım...
kokunu içime çektim..
nemli ve poyraz...
martıların kanadında gelen
sevdalarını aldım içeri...
kimi üzgün, kimi kırgın...
kimi deli...

her semtinde karış karış dolaştım
ayak seslerim
yankılandı caddelerinde
sen de duyabildin mi?

uyuyordun..
tavşan gibi sıçramaların
ve deli sancıların...
yağmur yağdığında
ıslanıyor muydun?
yoksa sende
damlalardan mı kaçıyordun?

ey İstanbul!
çağırır mısın?
çağırıp, alır mısın?
gökyüzünde asılı yıldızları
sarındığın gibi...

beni de sarar mısın?
yoksa
geceni mi üstüme salarsın...?
kapatıp yüreğimin penceresini
karanlığında mı bırakırsın?

ey İstanbul!
sana arkandan dokunsam...
açar mısın kollarını?
yoksa sende...
sen de mi uyarsızsın?

ey İstanbul!
arkanı döneceksen
gideceksen buralardan
gülümsemelerini gizlemelisin

uzağımda durmak istiyorsan
kısık sesle konuşmalısın
ve gözlerini kapatıp
karanlığın koynunda
hep uyumalısın...

gerçekte - olduğun yeri -
terketmelisin...
terketmelisin...