Ey İstanbul Sen Bir Han mısın

keramet nerede Ey İstanbul
bilindik tarihini yad eden her halin
kendi kendine kaldığında kimbilir
hangi türküyü söylemektesin şimdi
okuduğun hangi şiir

üstünde çeşit çeşit ve tip tip insanlar
her biri seni bir yere çekiştirir
bir yol bulamadım bende sorarsan aslını
neslini bilmeyen bir nesil yetişir
savunduğun hangi tip hangisi beşer
kabul ettiğin sana ne dedirtir

ey İstanbul dünyanın kalbisin
zor olsa da üstündeki yaşamlar
kendinden bu kadar çok söz ettiren şehir
tarihin her anı seninle beslenir
bir de sen dinle ne der ki kalbin
bu kokuşmuşlukta burada ümit mi beslenir

konuşun kaldırımlar neden sustunuz
biliyorum bu gidiş gidiş değildir
okuduğum şiir bin bir perişan
onca kalabalığın içinde yalnızım dedirtir
baktıkça İstanbul’un bu hazin haline
aklıma kaldırımlarda yatanlar gelir
kendini arar mecnunlar gibi
bahçeler bozulmuş viranlar gibi
bulunmaz bir çare derde bu devirde
bahçende solan lale değildir
kim derse aşığım ben bu şehirde
ardından muhakkak bir aldatma gelir

çoğu hazırlıklıdır belki bu gidişe
kaybolan benlikler çıkmaz sokakta kalır
oradan Anadolu’ya bakıp küçümseyenler
kendini bir yerde sizi cahilden sanır
söyle ey İstanbul bu nasıl yazgı
medenilik bu dantel trajediyle mi beslenir
kendinden başka hiç kimseyi beğenmeyenler
beğenilecek hüner göstersen aklımda kalır
kendini aldatmışlar aklın bir satır

ey İstanbul sen bir han mısın
bu yolcuların çoğu yolcu değildir
silkele üstünü başına dert gelmesin
sulu yaşın yanında kuru mu dayanır
bu bozukluk bu nesli tüketmesin
gözlerin gençleri balık görmesin
eksem de soğanları toprağa gömsem
yeşeremeden kaç el sana uzanır
daha düşmeden gölgen toprağa
bu devirde sende lale mi kalır

23 Temmuz 2006