Ey İstanbul Şiiri - Tarık Özdemir

_Yaz kalemim bu aktan sayfaya kokuşmuş karanlığı _

Açtım kollarımı attım adımlarımı
Anadolusundan ~ Avrupasına
karınca gibi karışan kalabalığına
istanbula kadar
tuttum nefesini hayallerin
ta ki yüreğimdeki beyaz kağıtların
Beyaz bir çarşaf gibi tüm şehri örtüşüne dek
Yürüdüm sevdalı sevdalı
Önce bir şaşkın sonra bin bıkkın
insan yüzleri arasın da
Son bir gayretle denizine ulaştım
Ah be istanbul
Şu martılar maviliklere ne şiir yazdırır
Derken...
bir gece uyandım kıyıya vuran hayalimle
Baktım..baktım.. en uzaktaki sevdama
Bilemezdim ki
hep bir biri ardına dizilen
o trafikte durmadan patlayan eksozlar arasında
umutlarımla yapayalnız kaybolacağımı
bilemezdim...
Şimdi sevdaya o kadar tokum ki
Bir lokma daha yutsam kusarım seni
Ey gözlerinden kelebekler püsküren
Güzelim istanbul
al şimdi
bir mekke gibi etrafına topladığın
bu kocaman peygamber ordusu hükmünle
üzerime işlediğin kör talihi
Çek bir güzel akları karanlığa boğuncaya dek
Artık tek rengi karadır sevinçlerimin
Neyse
Şimdi dur kalemim
yüreğimi daha fazla iyneleyip kanatma
sen de sus yazma..
................................
...,Bazı şeyler vardır ki;
aklın hiç gitmeyen,silinmeyen ve unutulmayan
bir köşesinde
ne anlatılır ne de yazılır
lehçesi belirsiz bir kitap gibi
tozlu raflarda hep okunmaya hasret kalır...