Ey İstanbul! Şiiri - Selim Adım

Bir şehri-i kebir ki âlemde
Kağıt yetmez anlatmaya
İsyan eder kalem de...

İçine çekesin gelir ulu halini
Anlatır baktığında ahvâlini
Minareler göğü yararcasına
Mabeyn duruşunu anlatırcasına
Bakar ve durursun öylece...
Şiir gibisin, Ey İstanbul!

Çamlıcada yeşilden maviye
Çekilir ruhun bedenden semaviye
Sultanahmet seni alır götürür
Boğazın dilsizi dile getirir
Ayasofya heybetli,lakin mahsun
Seni anlamayan gönül sussun
Hani nerde lale devri günlerin?
Daha bir efsûnlu geçen dünlerin

Tarih,senin diğer adın Ey İstanbul!
Nerede sadâbat, nerede ara bul?
Lütufsun bize, Allah’tan her halinle
Yusuf gibisin, Hüsn’ü Cemâlinle
Alın dedi onu,âlemlere rahmet olan
Duasında, Fatih’ten bize kalan
Halicinde nice sultanlar gezdi
Her köşende kokan, onlardan bir iz’di

Bir şehri-i kebir ki âlemde
Kağıt yetmez anlatmaya
İsyan eder kalem de...

Halen sende Ey İstanbul,
Dünyanın gözü var!
Ebedi bizimsin yarim,
Yaradanın sözü var...