Ey İstanbul Şiiri - Sabri Celal Özkan

Ey İstanbul, sana kalpmi dayanır gözmü
Ne canlar geçti senin bedeninden
Sen insanliğın harmanlandığı kutsal şehir
Sana Sakaryadan bakıyorum mahzun melül.

Ne dizler çöktü kırılırcasına önünde
Ne kutsal kadehler kalktı
Bunca yıl kimbilir kimlerle..

Sende tüm ilahilerin haykırlandığı
Çanların ezanların kubbende toplandığı mabedim
Senin için ölmezsem namerdim.

Asırlardır bağrında gelişen medeniyet
Aslında senin alın terin

Bitmeyen sevda oldun ayyıldızlı semamda
Seni bize armağan eden Fatihim,Mehmedim,Atam
Sana nasıl ödeyeceğiz hakkını affetsin yaradan...

Rahmet yağmurlarının gözyaşlarına karıştığı
Boğazından alemlere aktığı efsane şehir
Seni deştikçe çıkan tarih bize hep delil

Vursunlar sırtına tonlarca yük kahırları
Söndüremiyecekler mavi gözlerindeki ışıltıları...

Edirneden karsa Anadolunun çilekeş insanları
İçsinler manevi sularını sebil
Sana bakıyorlar benim gibi mahzun melül

Biliyorum duyuyorsun seni sevenleri
Sana binlerce yıl değer verenleri
Geçmişten geleceğe taşıyan eli öpülesi
Kutsal şehrin kutsal insanları

Birerbirer yatıyor ve yatacaklar kara toprağında
Yavaş yavaş kimbilir belki bugün belki yarın
Cennette kapı aç şefaat et onlara
Esirgeme dualarını peygamberlerin aşkıyla ilelebed

Sana uğramasın ne deprem nede kasırga
Bağışlasın seni bizlere ulu mevla
Haydi dua edelim tüm inananların imanıyla

Sana saygılar sunuyorum huzurla önünde
Dizlerimin üzerinde secdede
Sana Sakaryadan bakıyorum buğulu gözlerle
Justinianus köprüsünün üzerinde..