Ey İstanbul Şiiri - Ahmet Yumuşak

Üretirsin bereketli topraklar gibi
Açarsın kollarını ahtapot gibi
Kucaklarsın bir ana,bir baba gibi
Ekmek sende,iş sende,aş sende

Bir yanda yükselir gökdelenler
Bir yanda yerde sürünenler
Bir yanda evini terk edenler
Evli sende,bekar sende,dul sende

Sakallı cübbeli tesbihli erkekler
Otobüs durağında cenneti bekler
Çarşafa bürünmüş huriler,melekler
Cami sende,türbe sende,dergah sende

Yuvalar yıkılırken bilmezsin
Bedenler satılırken görmezsin
Ey istanbul söyle bu senmisin
Mafya sende,çete sende,suç sende

Sahipsiz kuzular çakal olmuş
Sokaklarında çocuklar dolmuş
Söyle istanbul sana ne olmuş
Hırsız sende,tiner sende,hap sende

Sen ki tarihlerle dolmuşsun
Yaşanmaz bir şehir olmuşsun
Ben seni,sen beni bulmuşsun
Güzellik sende,aşk bende

Sevmişim seni bir kere
Kovsanda gitmem bir yere
Elde kürek,başta bere
Muhtacım sana ey istanbul